1. Για τα λεφτά τα κάνεις όλα. Από τα πανάρχαια χρόνια, ο βασικός λόγος μετανάστευσης ήταν η εξασφάλιση πόρων. Στη περίπτωσή μας το οικονομικό κίνητρο λέγεται επιμίσθιο (πίνακες με τα νέα μικτά επιμίσθια ). Το πόσο είναι διαφορετικό σε κάθε χώρα, αν είναι αρκετό για να αποταμιεύσει κανείς κλπ είναι άλλα θέματα. Πάντως είναι ένα ισχυρό κίνητρο. Το ζήτημα είναι με τις νέες εξελίξεις, μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα? Λεπτομέρειες για το πώς διαμορφώνεται το σκηνικό υπάρχουν στο μπλογκ (http://gmallos.blogspot.com/2010/03/blog-post_20.html)
2. Ένα "κρυφό": Για να περάσουν τα παιδιά σου με λιγότερες εξετάσεις σε ΑΕΙ – ΤΕΙ. Κάτι που είναι γνωστό σε πολλούς και άγνωστο σε περισσότερους. Για την εισαγωγή σε ΑΕΙ – ΤΕΙ των απόφοιτων εξωτερικού υπάρχουν ειδικές εξετάσεις μόνο στη γλώσσα αν το σχολείο που φοίτησε το παιδί είναι ξενόγλωσσο ή στα (5) μαθήματα της κατεύθυνσης αν είναι ελληνόγλωσσο. Για τα παιδιά υπαλλήλων αποσπασμένων στο εξωτερικό, αρκεί να έχουν φοιτήσει στις 2 τελευταίες τάξεις (ή για 3 συνολικά δευτεροβάθμιας) στο εξωτερικό.
3. Για αλλαγή περιβάλλοντος. Τουρισμός (ειδικά αν η έδρα είναι στην κεντρική Ευρώπη), πολιτιστική αλλαγή, για να ξεφύγει(?) κανείς από το κακό (Ελληνικό) παρελθόν κλπ
4. Γιατί έτσι γουστάρω.

Παίρνεις εδώ το μισθό σου (με την προβλεπόμενη μισθολογική εξέλιξη - χωρίς τα επιδόματα που έχουν να κάνουν με τη θέση που βρίσκεται - π.χ. διευθυντή, παραμεθόριο κλπ) και ένα επίδομα εκεί, το λεγόμενο επιμίσθιο. Το επιμίσθιο διαφέρει από χώρα σε χώρα. Στην προκήρυξη αναφέρεται το ύψος του (που είναι το ίδιο από το 2000 και όπως όλες οι αμοιβές είναι μικτό!).

Εξαρτάται από την ειδικότητα. Οι δάσκαλοι και οι φιλόλογοι μπορούν σίγουρα (αφού γλώσσα διδάσκεται πρώτιστα). Οι άλλες ειδικότητες μόνο σε μέρη που υπάρχουν αμιγή ή δίγλωσσα σχολεία. Δηλαδή, όλες οι ειδικότητες μόνο στη Γερμανία. Στα υπόλοιπα μέρη μόνο όσες θεωρούνται κύριες. ΠΡΟΣΟΧΗ: στο εξωτερικό δεν λειτουργούν επαγγελματικά Λύκεια ούτε τεχνολογική κατεύθυνση. Άρα οι θέσεις των τεχνολογικών ειδικοτήτων είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Επίσης αν κατέχεις κάποια θέση όπως π.χ. διευθυντή πρέπει πρώτα να παραιτηθείς από αυτήν και η παραίτησή σου να γίνει αποδεκτή.

(Απάντηση ΠΡΙΝ πάω) Κατ’ αρχήν να θυμάσαι ότι όπως όταν έρχεται κάποιος ξένος εδώ τον κοιτάμε καλά καλά (και ειδικά όποιος έχει υπηρετήσει σε μικρό μέρος από το οποίο δεν έχει ρίζες καταλαβαίνει καλύτερα) κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην περίπτωση που αποσπαστείς στο εξωτερικό. Μόνο που τώρα ΕΣΥ είσαι ο ξένος. Εσένα θα παρατηρούν, λοιπόν, αυτοί στους οποίους θα απευθύνεσαι. Εσύ θα πρέπει να ενταχθείς στην ομάδα. Θα σε εξετάζουν προσεκτικά: πώς ντύνεσαι, πώς φαίνεσαι, πώς μιλάς, τι σχέσεις έχεις με την εκκλησία (πέρα από το ότι πολλά τμήματα λειτουργούν με την ευθύνη ενοριών, η εκκλησία στα μάτια των ομογενών, πολλές φορές, αντιπροσωπεύει την πατρίδα που άφησαν). Ακόμα και το σε ποια γειτονιά θα νοικιάσεις ή το τι σπίτι, είναι πράγματα που (σίγουρα) θα συζητηθούν.
Και τα προβλήματα δεν εξαντλούνται εδώ. Αν μεν διδάσκεις σε αμιγές, καλά. Αλλά από κει και πέρα το πράγμα δυσκολεύει. Οι μαθητές σου μπορεί να μην ξέρουν καν να μιλούν Ελληνικά (ακόμα και στα αμιγή). Άρα χρειάζεται να βρεις έναν τρόπο συνεννόησης. Και αν μεν έχεις πάει ξέροντας καλά τη γλώσσα της χώρας κάτι γίνεται. Αν έχεις πάει από τον εναλλακτικό πίνακα, ζόρικα τα πράγματα.
Δυστυχώς, η επικρατούσα (στα καθ’ ημάς) άποψη ότι αν ξέρεις Αγγλικά μπορείς να συνεννοηθείς παντού, πόρρω απέχει από την αλήθεια.
Βέβαια, κάθε πράγμα έχει δυο όψεις. Εγώ, εδώ, παρουσίασα τη μαύρη, τη δύσκολη. Κι αυτό μην πας χωρίς να είσαι υποψιασμένος γι’ αυτά. Τα εύκολα και τα θετικά τα βρίσκεις και μόνος σου.

Δύσκολες. Αν εδώ με συνδικαλιστικούς φορείς, με υπηρεσιακά συμβούλια κλπ πολλές φορές βλέπεις τα πράγματα να είναι ζόρικα, σκέψου εκεί που δεν υπάρχουν τέτοια. (ΔΟΕ, ΕΛΜΕ, ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΔΕ έχει μόνο η Γερμανία). Γενικά, εκεί, εξαρτάσαι από το διευθυντή και το συντονιστή (όπως κι εδώ από το διευθυντή και τον προϊστάμενο) μόνο που ο τελευταίος βρίσκεται, συνήθως, μακριά, μπορεί και πολύ μακριά (π.χ. να είσαι στο Χαρτούμ, οπότε ο συντονιστής βρίσκεται στο Γιοχάνεσμπουργκ).
Το πρόβλημα είναι ότι, στην πράξη, εκτός απ’ αυτούς υπάρχει "εξάρτηση" τόσο από το φορέα που λειτουργεί το συγκεκριμένο σχολείο όσο και από τους γονείς. Και δυστυχώς, συνήθως, η αντιμετώπιση από τους τελευταίους δεν είναι η καλύτερη. Σε θέλουν το παιδί για τα θελήματα (είτε αυτά είναι απαίτηση για βαθμολογία είτε επιπρόσθετη – απλήρωτη – εργασία κλπ). Και η μόνιμη επωδός: αλλιώς, "να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού".
Να προσθέσω και τις παρεμβάσεις από τις ομογενειακές οργανώσεις που, πολλές φορές, λειτουργούν ανταγωνιστικά για το ποιος θα δουλέψει: Εσύ που είσαι εκπαιδευτικός και έχεις πάρει απόσπαση για εκεί ή κάποιος άλλος ενδιαφερόμενος που είναι μέλος – μέρος τους.
Να επαναλάβω ότι εδώ παρουσιάζω τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Δεν είναι όλα μαύρα, αλλά καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος για τα δύσκολα και να μην πας χωρίς να είσαι υποψιασμένος γι’ αυτά.

Εξαρτάται από το ωράριο που έχεις στην Ελλάδα και το σχολείο στο οποίο θα πας. Γενικά κάνεις το ωράριό σου και μέχρι 3 ώρες υποχρεωτική (και μη αμοβόμενη) υπερωρία αν υπάρχει ανάγκη. Αν όμως πας σε ενταγμένο ή δίγλωσσο εκεί ακολουθείς το ωράριο των εκπαιδευτικών της χώρας υποδοχής. Στις περιπτώσεις αυτές συνήθως έχει και διαφορετικό επιμίσθιο (ώστε και ο μισθός σου να γίνεται αντίστοιχος με των εκεί εκπαιδευτικών).

Και ναι και όχι. Καταρχάς, αν το έτερον ήμισυ είναι εκπαιδευτικός, όπως και στις μεταθέσεις, μπορείς να ζητήσεις να αποσπαστείτε μαζί. Θα πρέπει μόνο να βρεις χώρα που να έχει (εν δυνάμει) θέσεις και για τις δυο ειδικότητες (αν είναι διαφορετικές). Αυτό έχει και τα προβλήματά του. Γιατί στην περίπτωση της συναπόσπασης, όπως λέγεται, την απόσπαση την καθορίζει ο πιο αδύναμος κρίκος: Αυτός από τους δυο που βρίσκεται στη χειρότερη θέση. Και το χειρότερη πάει να πει πρέπει να υπάρχουν θέσεις με τη σειρά και για τον δεύτερο για να φύγουν και οι δυο. Αλλιώς δεν φεύγει κανένας.
Σε περίπτωση που μετά τις εξετάσεις (βλέπε παρακάτω) διαπιστώσεις πως δεν βγαίνει να φύγετε και οι δυο, δίνεται ένα περιθώριο (περίπου 10 μέρες) για να κάνετε αίτηση ώστε να φύγει τώρα αυτός που μπορεί. Εκεί, χρειάζεται προσοχή γιατί υπάρχει ο κίνδυνος, αν έχετε δηλώσει διάφορες χώρες, να βρεθείτε σε διαφορετικές. Αν, τελικά, πάρετε συναπόσπαση, είστε στην ίδια χώρα: παίρνετε επί πλέον μόρια στο να τοποθετηθείτε κοντά, αλλά εξαρτάται από τα κενά που υπάρχουν. Σκέψου ότι μπορεί να είναι ο ένας Κάιρο κι ο άλλος Αλεξάνδρεια!
Τα παιδιά ακολουθούν και, όπως είπα προηγούμενα, ίσως έχουν και ευεργετήματα. Το πρόβλημα μ' αυτά είναι σε τι σχολεία θα πάνε. Αν η περιοχή - πόλη που τοποθετείσαι, έχει αμιγή Ελληνικά σχολεία, πρόβλημα κανένα. Όμως αυτό είναι σπάνιο. Πράγμα που σημαίνει ότι τα παιδιά θα πάνε σε σχολεία της χώρας, άρα χρειάζεται να ξέρουν την γλώσσα για αν μπορούν να ενταχθούν (το ίδιο χρειάζεται ακόμα κι αν το σχολείο είναι δίγλωσσο).
Αν τώρα είναι ένας εκπαιδευτικός και ένας άλλου επαγγέλματος (δεν έχει σημασία αν είναι στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα ή αυτοαπασχολούμενος), προφανώς, οι αποφάσεις παίρνονται διαφορετικά.
Να επισημάνω εδώ και μια αντίστροφη περίπτωση: ο ένας να είναι δημόσιος υπάλληλος (π.χ. στρατιωτικός), να πηγαίνει στο εξωτερικό με εντολή υπηρεσίας (τραβάτε με κι ας κλαίω) κι ο άλλος εκπαιδευτικός. Εκεί, υπάρχουν άλλες αποσπάσεις, κατ’ εξαίρεση, ίσως χωρίς επιμίσθιο, (και τρώγοντας θέσεις από τους υπόλοιπους!!!) για να είναι η οικογένεια μαζί. Η περίπτωση αυτή δεν περιλαμβάνεται σ' αυτό τον οδηγό.

Γλωσσομάθεια. Σε ξένο μέρος σαν θα πας, είναι απαραίτητο να μπορείς να συνεννοηθείς. Και μην είσαι σίγουρος πως οι μαθητές σου θα μιλούν Ελληνικά. Εννοείται, βέβαια, πως πρέπει να είσαι ήδη διορισμένος και να έχεις διετή εκπαιδευτική προϋπηρεσία (σε σχολείο).

Κατ’ αρχάς τη γλώσσα της χώρας που πας. Ή μια από τις (επίσημες) γλώσσες της. Επειδή όμως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, μπορείς να πας και με μια από τις τρεις διεθνείς γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά (όχι με κάποια σειρά - αυτήν που έχεις την καλύτερη επίδοση). Πάντως, κάποιος με έστω και στοιχειώδη γνώση της γλώσσας προορισμού προηγείται από έναν με άριστη γνώση των εναλλακτικών γλωσσών.

Βεβαίως. Και η απόδειξη γίνεται με κατοχή πιστοποιητικού τουλάχιστον επιπέδου Proficiency. Το "τουλάχιστον" σημαίνει πτυχίο φιλολογίας της γλώσσας που μ’ ενδιαφέρει ή πτυχίο ΑΕΙ στη γλώσσα αυτή.
Προφανώς οι καθηγητές ξένων γλωσσών (ΠΕ 05, 06, 07) έχουν την απαιτούμενη επάρκεια στη γλώσσα της ειδικότητας τους.

Και βέβαια μπορείς. Αλλοίμονο. Απλά θα πρέπει να αποδείξεις την γλωσσομάθειά σου. Και την αποδείχνεις αν πάρεις ένα μίνιμουμ σε ειδικές εξετάσεις που διοργανώνει κάθε χρόνο το ΥΠΕΠΘ γι' αυτό ακριβώς το λόγο. Το μίνιμουμ είναι π.χ. 25 με άριστα το 100. Ένας που έχει πτυχίο, δεν συμμετέχει στις εξετάσεις και παίρνει a priori 100. Οι εξετάσεις είναι απαιτητικές. Θέματα βάζουν πολλές φορές διπλωματικοί υπάλληλοι ή από τις πρεσβείες των αντίστοιχων χωρών. Οι εξετάσεις είναι μόνο γραπτές. Μπορείς να βρεις θέματα παλαιότερων ετών στον κόμβο isocrates στην κατηγορία "εκπαιδευτικοί" (υπάρχουν ανά έτος ή ανά γλώσσα).

Περιμένεις κι όταν ανακοινωθεί (συνήθως Νοέμβρη – Δεκέμβρη) κάνεις αίτηση για απόσπαση σε σχολείο του εξωτερικού. Δηλώνεις τις χώρες που σ’ ενδιαφέρουν. Και παίρνει τη σειρά της όπως οι αποσπάσεις εσωτερικού.

Λάθος. Στην προκήρυξη δεν έχει θέσεις για κανέναν. Αυτό που αναφέρει είναι εν δυνάμει θέσεις. Δηλ. τι ειδικότητας θέσεις μπορεί να προκύψουν σε κάθε χώρα, ανάλογα με το είδος των σχολείων ή των τμημάτων που έχει. Τα πραγματικά κενά, δυστυχώς, δεν δημοσιεύονται ποτέ τόσο νωρίς. Απλά, πληροφορίες μαθαίνεις από πέρα δώθε γι' αυτά και υποθέτεις πως τόσα υπήρχαν όταν ανακοινωθούν οι αποσπάσεις.

Κάνεις αίτηση για ανάκληση απόσπασης. Η καλύτερη στιγμή είναι μόλις ανακοινωθούν οι βαθμολογίες της γλώσσας. Αν γίνει πριν βγει η υπουργική απόφαση το δηλώνεις απλά. Αφού εκδοθεί η υπουργική απόφαση, ανάκληση μπορεί να γίνει μόνο "για εξαιρετικά σοβαρούς λόγους". Βέβαια, μπορεί να γίνει ντε φάκτο μη παρουσιαζόμενος εκεί. Πάντως τότε, αφού δηλ. έχεις μπει στην απόφαση, υπάρχει ποινή: δεν μπορείς να αποσπαστείς αλλού ούτε να κάνεις αίτηση απόσπασης (για το εξωτερικό) τον επόμενο χρόνο.

Τυπικά, η υποχρέωση παραμονής είναι 3 χρόνια. Αν σ’ αρέσει (και συνήθως έτσι γίνεται) μπορείς να ζητήσεις παράταση για άλλα 2 χρόνια συνολικά δηλ. 5. Μέχρι τόσα χρόνια προβλέπεται ότι μπορεί ένας εκπαιδευτικός να είναι αποσπασμένος στο εξωτερικό (με επιμίσθιο) καθ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας του. Για την Αμερική υπάρχει ιδιομορφία: δεν μπορείς να μείνεις μετά την τριετία. Μπορείς όμως να πάρεις απόσπαση σε άλλη χώρα για τα υπόλοιπα 2.
Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Γίνονται αποσπάσεις πέραν της πενταετίας αν υπάρχει π.χ. θέμα γάμου με υπήκοο ξένου κράτους - μόνιμο κάτοικο εξωτερικού, με στρατιωτικό που στέλνετε στο εξωτερικό, για λόγους υγείας κλπ.
Αποσπάσεις πέραν της πενταετίας γίνονται επίσης και όταν για την συγκεκριμένη χώρα εξαντληθούν οι πίνακες των προς απόσπαση και δεν υπάρχουν άλλες αιτήσεις ενώ υπάρχουν ακόμα κενά.
Δυστυχώς, επειδή μιλάμε για αποσπάσεις, κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι και τόσο διάφανα.
Το "τυπικά" που αναφέρεται στην αρχή έχει την έννοια ότι αν κάποιος θελήσει να φύγει πριν την τριετία μπορεί (υπό προϋποθέσεις), αλλά τότε έχει κάποιο οικονομικό κόστος. Επιστρέφεις τα χρήματα πρώτης μετάβασης και οικοσκευής. Σταθμίζεις τα πράγματα και αποφασίζεις. Εννοείται ότι πριν γίνει αποδεκτή η αίτηση ανάκλησης δεν μπορείς να φύγεις (θεωρείται εγκατάλειψη θέσης).

Με την αίτηση τίποτα. Πάντως αν αποσπαστείς θα χάσεις την οργανική σου θέση και θα μπεις στην διάθεση του αντίστοιχου ΠΥΣΠΕ ή ΠΥΣΔΕ. Δεν αλλάζει η περιοχή μετάθεσης στην οποία ανήκεις. Αλλά θα πάρεις πάλι οργανική όταν λήξει η απόσπασή σου. Τότε θα κριθείς μαζί με τους συναδέλφους που θα έχουν πάρει εκείνη την περίοδο μετάθεση στην συγκεκριμένη περιοχή και μ' αυτούς που ζητάνε (τότε) βελτίωση θέσης. Κρίνεσαι μόνο με τα μόρια που θα έχεις τότε χωρίς να προηγείσαι σε κάτι (αν και ο νόμος λέει ότι τοποθετείσαι κατά προτεραιότητα, αυτό δεν εφαρμόζεται στην πράξη).