Το πρώτο που πρέπει να γίνει μάλλον είναι να αγοραστεί μια κάρτα για τοπικό κινητό τηλέφωνο. Το κόστος των τηλεφωνημάτων με Ελληνικές κάρτες SIM είναι ψηλότερο από ότι με τοπική αλλά υποφερτό για μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά πολύ ψηλό για οπουδήποτε αλλού. Προσοχή θέλει στα τιμολόγια. Μερικές φορές οι χαμηλές χρεώσεις εσωτερικού έχουν πολύ ψηλές χρεώσεις προς εξωτερικό. Και μιας και όλο και θα υπάρχει επικοινωνία με τη μαμά πατρίδα πρέπει να ελέγχονται και οι δυο κατευθύνσεις. Και τι επόμενο συνήθως είναι να ανοιχτεί ένας τραπεζικός λογαριασμός. Κι αυτό μιας και (στα περισσότερα μέρη) μέσα απ' αυτόν περνάνε όλες οι δοσοληψίες: πληρωμή ενοικίου, ηλεκτρικού, τηλεφώνου κλπ λογαριασμών. Συνήθως τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί να ξεκινήσει αν δεν δοθεί αριθμός λογαριασμού τραπέζης.

Προφανώς πρέπει να βρεις σπίτι. Σε ιδιαίτερα δύσκολες περιοχές (π.χ. Αφρική) οι τοπική Ελληνική κοινότητα διαθέτει σπίτι για τον εκπαιδευτικό που θα πάει να διδάξει στα παιδιά τους. Στα περισσότερα μέρη όμως θα κινηθείς μόνος σου. Και η διαδικασία δεν είναι και τόσο απλή. Συνήθως λέγεται ότι σπίτι μπορείς να βρεις είτε μέσω αγγελιών στο γραφείο συντονιστή (εγώ δεν βρήκα καμιά) είτε από το σύλλογο γονέων του σχολείου σου ή τους συναδέλφους (αν πας 10 μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία δεν έχεις τίποτα απ' αυτά) είτε από αγγελία στις εφημερίδες και το ίντερνετ (συνήθως πρέπει να πληρώσεις μεσιτικά - αλλά είναι σίγουρο ότι θα βρεις σπίτι και μάλιστα πολύ κοντά σ' αυτό που σκέφτεσαι).
Η καλύτερη λύση να έχεις κάποιον γνωστό που θα σε φιλοξενήσει αλλά και θα σε καθοδηγήσει. Η επόμενη δυνατότητα, να μείνεις σε επιπλωμένο διαμέρισμα κάποιο διάστημα για να ψάξεις με την ησυχία σου να βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Στην περίπτωση αυτή θα  δώσεις κάτι παραπάνω αλλά πιθανότατα θα γλυτώσεις τα μεσιτικά (άρα πατσίζεις) και δεν θα κάνεις συμβιβασμούς να πάρεις κάτι απλά για να βολευτείς.
Και είναι βασικό το θέμα του σπιτιού ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Γιατί τα δωμάτια των ξενοδοχείων δεν είναι φτιαγμένα γι' αυτά.

Σωστό το πρώτο. Εισιτήρια, διαμονή σε ξενοδοχείο, προκαταβολή για ενοικίαση σπιτιού (να μην βάλω και μεσιτικά) μεταφορά και αποθήκευση επίπλων ή αγορά τους επί τόπου και δεν ξέρω τι άλλο ήθελε προκύψει. Δυστυχώς ουδεμία μέριμνα υπάρχει για την αντιμετώπιση αυτών των εξόδων. Αφού φθάσεις και εγκατασταθείς θα μπορέσεις να μαζέψεις τα απαραίτητα χαρτιά που χρειάζονται (και δεν είναι και λίγα) για αν τα υποβάλεις μέσω του γραφείου συντονιστή στην αρμόδια υπηρεσία της ΔΙΠΟΔΕ και να περιμένεις να τα πάρεις μετά από κάνα χρόνο. Το αν αυτά που θα πάρεις σε καλύπτουν ή όχι είναι άλλο θέμα και δεν υπάρχει γενική απάντηση. Πάντως, καλό είναι τα χαρτιά να γίνουν γρήγορα για αν παίρνουν σειρά.
Άρα για να ξεκινήσεις χρειάζεται να έχεις ήδη κάποιο κομπόδεμα. Κάποιοι συνάδελφοι που δεν έχουν παίρνουν δάνειο (από τράπεζα - ούτε για μια τέοια διευκόλυνση δεν υπάρχει πρόβλεψη) με την ανάλογη επιβάρυνση από τόκους.

Εξαρτάται από το πώς θα το δει ο συνάδελφος που είναι χρεωμένος με αυτό. Μπορεί σε μια βδομάδα μπορεί και σε ένα μήνα στις καλές χώρες (εκεί που το επιμίσθιο καταβάλλεται προκαταβολικά κάθε μήνα και με ΧΕΠ). Κι εκεί υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα αλλά θα το δεις (και θα το μάθεις) αργότερα: Η αλλαγή του έτους φέρνει καθυστερήσεις πληρωμών για κάνα δυο μήνες.
Αν πας στις υπόλοιπες χώρες όπου δεν υπάρχει πρόβλεψη για προκαταβολή του επιμισθίου θα πρέπει πάλι να έχεις κάνει το κουμάντο σου για δυο τρεις μήνες τουλάχιστον.

Πρέπει να το επιπλώσεις. Μπορεί να έχεις φέρει τα έπιπλα μαζί σου από την Ελλάδα (για κοντινές χώρες) ή να αγοράσεις άλλα επί τόπου. Μια άλλη περίπτωση είναι να βρεις επιπλωμένο το σπίτι. Τα σπίτι μέσα είναι πολλές φορές χωρίς τίποτα. Άρα χρειάζεται να ξεκινήσεις από κουζίνα και νουλάπα, κρεβάτια, καρέκλες και πάει λέγοντας. Ή μπορεί να έχουν κάποια λίγα πράγματα. Και στο τέλος πρέπει να σκέφτεσαι τι θα τα κάνεις όλα αυτά. Γιατί δεν θα μείνουν μέσα για τον επόμενο εκτός κι αν τον επόμενο τον ξέρεις από πριν (είναι συνάδελφος δηλ.).
Και παράλληλα μ' αυτά πρέπει να φροντίσεις για τις συνδέσεις με τα δίκτυα: φως, νερό, τηλέφωνο.
Κι όλα αυτά γίνονται ενώ παράλληλα τα σχολεία έχουν ανοίξει.

Θα σε λυπήσω. Γιατί τα σχολεία έχουν ανοίξει σημαίνει ότι έχουν αρχίσει και τα μαθήματα. Θεωρητικά τα μαθήματα αρχίζουν την πρώτη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία. Τυχόν εξετάσεις που πρέπει να γίνουν (παραπεμπόμενοι μαθητές) γίνονται παράλληλα με τα μαθήματα. Πρακτικά την πρώτη μέρα μέχρι να μαζευτούμε το πράγμα ακολουθάει τον Ελληνικό ρυθμό. Και μπορεί για μερικές μέρες να μην αρχίσει πλήρες πρόγραμμα αλλά βασικά τα μαθήματα ξεκινάνε άμεσα. Και μπορεί να χρειάζεται κι εκεί να τα οργανώσεις: να βρεις τα βιβλία, να κάνεις εγγραφές κλπ και παράλληλα και μάθημα. Όμορφα πράγματα δηλ.

Εδώ τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ δύσκολα. Στη Γερμανία που ξέρω (κάτι που, έτσι κι αλλιώς, ενδιαφέρει πολλούς) αλλά και σε άλλες χώρες που έχω ακούσει οι εγγραφές γίνονται πολύ νωρίς. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Κι έρχεσαι τώρα εσύ Σεπτέμβρη μήνα και θες να γράψεις το παιδί σου. Η γενική αντιμετώπιση είναι του στυλ "δυστυχώς κλείσαμε, ελάτε του χρόνου". Πας στο διπλανό σχολείο τα ίδια μέχρι να βρεις κάποιο που θέλει να έχει μαθητές (και συνήθως είναι σχολείο που δεν θεωρείται από τα καλά) και το δέχεται. Γιατί έχεις ελεύθερη επιλογή σχολείου (δεν πάνε χωροταξικά όπως στην Ελλάδα). Κι αρχίζεις και ψάχνεις για κάνα γνωστό, να βάλεις κάνα μέσον μπας και πάει εκεί που σε βολεύει. Και παρά τη φήμη ότι το μέσον δεν πιάνει έξω, βλέπεις ότι παντού τα πάντα.